کلام در اهمیت نماز جماعت
باید یک کاری کنیم که یک ربع به ظهر همه آماده نماز باشیم، حتی در صف جماعت منتظر باشید در نماز و ذکر هستید، و اینجا آن قسمت جلو مسجد است، نماز را اینجا بخوانید، حیف است که در اینجا نماز جماعت نباشد، باید سه وعده نماز جماعت باشد، حالا ببینید من امروز می‌خواهم یک مقدار درباره جماعت و نماز جماعت صحبت کنم.
بهترین ذکر نماز است، و بهترین نماز جماعت است، و بهترین در مسجد است، همه برای شما فراهم است، هم جماعت هست، هم مسجد هست، هم جمعیت شما خوب است، هم امام دارید، ببینید امام می‌فرماید إِنَّ اللَّهَ يَسْتَحْيِي مِنْ عَبْدِهِ إِذَا صَلَّى فِي جَمَاعَةٍ ثُمَ سَأَلَهُ حَاجَتَهُ أَنْ يَنْصَرِفَ حَتَّى يَقْضِيَهَا. خدا حیا می‌کند از بنده خود إِذَا صَلَّى فِي جَمَاعَةٍ اگر نماز جماع بخواند ثُمَ سَأَلَهُ حَاجَتَهُ یک حاجتی بعد از نماز بخواهد، چون بعد از نماز یک حاجت مومن را خدا اجابت می‌کند، أَنْ يَنْصَرِفَ حَتَّى يَقْضِيَهَا خدا حیا می‌کند در برابر این نمازی که این مومن خوانده و حاجت خواسته، آن حاجت را ندهد و برود، خدا از این حیا می‌کند، یعنی چه؟ یعنی یک حاجت قبول دارید، البته فکر نکنید که حتماً باید همین الآن به شما بدهند، دعای شما قبول است، قبولی دعا آثار و برکاتی دارد، گاهی صلاح باشد الآن می‌دهد، نباشد بعداً می‌دهد، صلاح نباشد بعداً بهتر را می‌دهد، گاهی گناه را می‌بخشد، گاهی می‌گذارد و آخرت می‌دهد، گاهی به شما نمی‌دهد و به بچه شما می‌دهد، عین واقع است، دعا برای شما قبول است، قدر دعا و نماز را بدانید.
مرحوم شهید ثانی دارد که وَ قَالَ الشَّهِيدُ الثَّانِي الشَّيْخُ زَيْنُ الدِّينِ فِي شَرْحِ اللُّمْعَةِ الْجَمَاعَةُ مُسْتَحَبَّةٌ فِي الْفَرِيضَةِ مُتَأَكِّدَةٌ فِي الْيَوْمِيَّةِ حَتَّى إِنَّ الصَّلَاةَ الْوَاحِدَةَ مِنْهَا تَعْدِلُ خَمْساً أَوْ سَبْعاً وَ عِشْرِينَ صَلَاةً مَعَ غَيْرِ الْعَالِمِ وَ مَعَهُ أَلْفاً وَ لَوْ وَقَعَتْ فِي مَسْجِدٍ تَضَاعَفَ بِمَضْرُوبِ عَدَدِهِ فِي عَدَدِهَا فَفِي الْجَامِعِ مَعَ غَيْرِ الْعَالِمِ أَلْفَانِ وَ سَبْعُمِائَةٍ وَ مَعَهُ مِائَةُ أَلْفٍ.[1] در نمازهای واجب جماعت مستحب است، فِي الْفَرِيضَةِ مُتَأَكِّدَةٌ فِي الْيَوْمِيَّةِ در نمازهای یومیه تاکید شده حَتَّى إِنَّ الصَّلَاةَ الْوَاحِدَةَ مِنْهَا یک رکعت از نمازهای یومیه در جماعت تَعْدِلُ خَمْساً أَوْ سَبْعاً وَ عِشْرِينَ صَلَاةً 25 یا 27 رکعت است، یک رکعت نماز که در حجره می‌خوانید و یا در جماعت حداقل 25 رکعت ثواب دارد، آن هم مَعَ غَيْرِ الْعَالِمِ یک آدم متدین، یکی از خود طلبه‌ها که معمم هم نیست، هنوز هم خیلی درس نخوانده، سال اول است، اما مورد قبول همه هست، عادل است، با همان نماز خواندن یک رکعت معادل 25 رکعت است، وَ مَعَهُ اگر با عالم این نماز را بخواند أَلْفاً هزار برابر است، وَ لَوْ وَقَعَتْ فِي مَسْجِدٍ یعنی یک رکعت نماز جماعت با عالم نه در مسجد در غیر مسجد، یک رکعت معادل هزار رکعت است، وَ لَوْ وَقَعَتْ فِي مَسْجِدٍ همین نماز با عالم را آمد جماعت و در مسجد خواند تَضَاعَفَ بِمَضْرُوبِ عَدَدِهِ فِي عَدَدِهَا خود مسجد یک عددی دارد، نماز در مسجد به صورت فردا ثواب دارد، عدد او با این عدد مضاعف می‌شود، مثلاً فَفِي الْجَامِعِ مَعَ غَيْرِ الْعَالِمِ در مسجد جامع با غیر عالم أَلْفَانِ وَ سَبْعُمِائَةٍ برابر با دوهزار و هفتصد رکعت است، در مسجد جامع با غیر عالم، یک فرد مومن، عالم هم نیست، در حوزه هم درس نخوانده اما مومن است، أَلْفَانِ وَ سَبْعُمِائَةٍ وَ مَعَهُ حالا همین نماز در مسجد جامع با عالم خوانده شود مِائَةُ أَلْفٍ یک رکعت برابر با صدهزار می‌باشد، شما که لمعه خواندید این را عمل می‌کنید! علم را نباید عمل کرد، اگر این را به افراد عامی باشند این ثواب‌ها را نمی‌دانند، اما شما می‌دانید، ما می‌دانیم، باور نداریم، اعتقاد به خوانده‌های خود نداریم، با ما شوخی می‌کنند.
عن علی(علیه السلام) مَنْ سَمِعَ النِّدَاءَ فَلَمْ يُجِبْهُ مِنْ غَيْرِ عِلَّةٍ فَلَا صَلَاةَ لَهُ.[2] کسی اذان بشنود، حی علی خیرالعمل، حی علی الفلاح، نماز رستگاری است، بهترین عمل نماز است، حی، بشتاب، مبادا یک رکعت عقب بمانید، مَنْ سَمِعَ النِّدَاءَ فَلَمْ يُجِبْهُ مِنْ غَيْرِ عِلَّةٍ فَلَا صَلَاةَ لَهُ نماز او نماز نیست، در حجره خوانده، بی‌نماز نیست، بی‌صلاة نیست، اما این برای او صلاة نیست، یعنی این او را اوج نمی‌دهد، ای انسانی که می‌خواهی حرکت کنی بسوی کمال، این انسانی که طالب سعادت و سیر و سلوک الی الله و قرب الهی هستی، نماز در حجره شما را بالا نمی‌برد بلکه توقف است.
عن ابی‌جعفر(علیه السلام) لَا صَلَاةَ لِمَنْ لَا يَشْهَدُ الصَّلَاةَ مِنْ جِيرَانِ الْمَسْجِدِ إِلَّا مَرِيضٍ أَوْ مَشْغُولٍ.[3] کسانی که همسایه مسجد هستند و در جماعت شرکت نمی‌کنند نماز این‌ها نماز نیست، مگر مریض باشد یا عذری داشته باشد که واقعاً نتواند بیاید، حالا یک روز نیامد، اما اینکه هیچ مسجد نیاید، جماعت شرکت نکند این درست نیست. یکی دو روایت دیگر را هم عرض کنم.
در نماز صبح و عشائین جماعت اهمیت بیشتری دارد، نماز صبح خیلی اهمیت دارد، بشارت بده کسانی را که در تاریکی به مسجد می‌روند، و در تاریکی برای نماز صبح است که انسان قبل از اذان می‌رود، در تاریکی به مسجد می‌روند بشارت بده به نور در قیامت، در اهمیت صبح و عشائین دارد که وَ لَوْ عَلِمُوا أَيُ فَضْلٍ فِيهِمَا لَأَتَوْهُمَا وَ لَوْ حَبْواً.[4] اگر مردم بدانند چه فضلی است در جماعت صبح و عشائین لَأَتَوْهُمَا وَ لَوْ حَبْواً، یعنی نماز را رها نمی‌کنند و ماننده بچه‌ای که تازه راه افتاده چگونه راه می‌رود، این طور به سوی نماز می‌روند.
در روایت دیگری دارد که مَنْ صَلَّى
الْمَغْرِبَ وَ الْعِشَاءَ الْآخِرَةَ وَ صَلَاةَ الْغَدَاةِ فِي الْمَسْجِدِ فِي
جَمَاعَةٍ فَكَأَنَّمَا أَحْيَا اللَّيْلَ كُلَّهُ.[5]
انسانی که نماز مغرب و عشا و صبح را به جماعت بخواند مثل این است که شب تا صبح را
احیا داشته، الآن به شما بگویند که نفری پانصد تومان می‌دهیم به کسانی که شب را
بیایند در مسجد احیا بگیرند، شب تا صبح، چه کسی نمی‌آید، اگر می‌آید صلوات
بفرستید، باور کنیم، به خدا یقین در مردم نیست، قرآن می‌خوانیم باور نداریم،
خودمان می‌گوییم اما باور نداریم، اهل عمل نیستیم، می‌گوییم چه کنیم، چرا گران شد،
گرانی از خود ما است، ما گران می‌گوییم خدا هم گران می‌دهد، باور نداریم، یک کاری
کنید در این منطقه که حداقل 300 نفر طلبه خانم و آقا داریم، 300 نفر بگویند یا
الله، برکت برای شما نازل می‌شود، عمر شما برکت پیدا می‌کند، خانواده شما برکت
پیدا می‌کند، اهل خدا، ذکر، دعا و مناجات باشید، خدایا به همه ما آن جذبه‌های خود
را به ما مرحمت بفرما.
[1]. وسائل الشيعة، ج8، 289، باب1، باب تأكد استحبابها في الفرائض و عدم وجوبها فيما عدا الجمعة و العيدين
[2]. وسائل الشيعة، ج8، ص291، باب2، باب كراهة ترك حضور الجماعة حتى الأعمى و لو بأن يشد حبلا من منزله إلى المسجد إلا لعذر كالمطر و المرض و العلة و الشغل
[3]. وسائل الشيعة، ج8، ص291، باب2، باب كراهة ترك حضور الجماعة حتى الأعمى و لو بأن يشد حبلا من منزله إلى المسجد إلا لعذر كالمطر و المرض و العلة و الشغل
[4]. وسائل الشيعة، ج8، ص294، باب3، باب تأكد استحباب حضور الجماعة في الصبح و العشاءين
[5]. وسائل الشيعة، ج8، ص294، باب3، باب تأكد استحباب حضور الجماعة في الصبح و العشاءين