شرح حدیث معرفة الامام بالنوارنیة

الحمد لله رب العالمین و العاقبة لأهل التقوی و الیقین و الصلواة و السلام علی أشرف الأنبیاء و المرسلین حبیب إله العالمین أباالقاسم محمد.

کمال و رستگاری انسان به معرفة است، که این معرفة توام با معرفة الله است، یعنی معرفة امام از معرفة الله جدا نیست، معرفة بالنورانیة معرفة الله، معرفة الله بالنورانیة معرفتهم، به این مضمون، حالا روایت دوم این است، این حدیث به حدیث معرفة الامام بالنورانیة معروف است.

لَمَّا أَفْضَتِ الْخِلَافَةُ إِلَى بَنِي أُمَيَّةَ سَفَكُوا فِيهَا الدَّمَ الْحَرَامَ وَ لَعَنُوا فِيهَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ ع عَلَى‏ الْمَنَابِرِ أَلْفَ‏ شَهْرٍ وَ تَبَرَّءُوا مِنْهُ وَ اغْتَالُوا الشِّيعَةَ فِي كُلِّ بَلْدَةٍ وَ اسْتَأْصَلُوا بُنْيَانَهُمْ مِنَ الدُّنْيَا لِحُطَامِ دُنْيَاهُمْ فَخَوَّفُوا النَّاسَ فِي الْبُلْدَانِ وَ كُلُّ مَنْ لَمْ يَلْعَنْ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ ع وَ لَمْ يَتَبَرَّأْ مِنْهُ قَتَلُوهُ كَائِناً مَنْ كَانَ قَالَ جَابِرُ بْنُ يَزِيدَ الْجُعْفِيُّ فَشَكَوْتُ مِنْ بَنِي أُمَيَّةَ وَ أَشْيَاعِهِمْ إِلَى الْإِمَامِ الْمُبِينِ أَطْهَرِ الطَّاهِرِينَ زَيْنِ الْعِبَادِ وَ سَيِّدِ الزُّهَّادِ وَ خَلِيفَةِ اللَّهِ عَلَى الْعِبَادِ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِمَا فَقُلْتُ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ قَدْ قَتَلُونَا تَحْتَ كُلِّ حَجَرٍ وَ مَدَرٍ وَ اسْتَأْصَلُوا شَأْفَتَنَا وَ أَعْلَنُوا لَعْنَ مَوْلَانَا أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِ عَلَى الْمَنَابِرِ وَ الْمَنَارَاتِ وَ الْأَسْوَاقِ وَ الطُّرُقَاتِ وَ تَبَرَّءُوا مِنْهُ حَتَّى إِنَّهُمْ لَيَجْتَمِعُونَ فِي مَسْجِدِ رَسُولِ اللَّهِ ص فَيَلْعَنُونَ عَلِيّاً ع عَلَانِيَةً لَا يُنْكِرُ ذَلِكَ أَحَدٌ وَ لَا يَنْهَرُ فَإِنْ أَنْكَرَ ذَلِكَ أَحَدٌ مِنَّا حَمَلُوا عَلَيْهِ بِأَجْمَعِهِمْ وَ قَالُوا هَذَا رَافِضِيٌّ أَبُو تُرَابِيٌّ وَ أَخَذُوهُ إِلَى سُلْطَانِهِمْ وَ قَالُوا هَذَا ذَكَرَ أَبَا تُرَابٍ بِخَيْرٍ فَضَرَبُوهُ ثُمَّ حَبَسُوهُ ثُمَّ بَعْدَ ذَلِكَ قَتَلُوهُ فَلَمَّا سَمِعَ الْإِمَامُ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِ ذَلِكَ مِنِّي نَظَرَ إِلَى السَّمَاءِ فَقَالَ سُبْحَانَكَ اللَّهُمَّ سَيِّدِي مَا أَحْلَمَكَ وَ أَعْظَمَ شَأْنَكَ فِي حِلْمِكَ وَ أَعْلَى سُلْطَانَكَ يَا رَبِّ قَدْ أَمْهَلْتَ‏ عِبَادَكَ فِي بِلَادِكَ حَتَّى ظَنُّوا أَنَّكَ أَمْهَلْتَهُمْ أَبَداً وَ هَذَا كُلُّهُ بِعَيْنِكَ لَا يُغَالَبُ قَضَاؤُكَ وَ لَا يُرَدُّ الْمَحْتُومُ مِنْ تَدْبِيرِكَ كَيْفَ شِئْتَ وَ أَنَّى شِئْتَ وَ أَنْتَ أَعْلَمُ بِهِ مِنَّا قَالَ ثُمَّ دَعَا صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِ وَ آلِهِ ابْنَهُ مُحَمَّداً ع فَقَالَ يَا بُنَيَّ قَالَ لَبَّيْكَ يَا سَيِّدِي قَالَ إِذَا كَانَ غَداً فَاغْدُ إِلَى مَسْجِدِ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ خُذْ مَعَكَ الْخَيْطَ الَّذِي أُنْزِلَ مَعَ جَبْرَئِيلَ عَلَى جَدِّنَا ص فَحَرِّكْهُ تَحْرِيكاً لَيِّناً وَ لَا تُحَرِّكْهُ شَدِيداً اللَّهَ اللَّهَ فَيَهْلِكُ النَّاسُ كُلُّهُمْ قَالَ جَابِرٌ فَبَقِيتُ مُتَفَكِّراً مُتَعَجِّباً مِنْ قَوْلِهِ فَمَا أَدْرِي مَا أَقُولُ لِمَوْلَايَ ع فَغَدَوْتُ إِلَى مُحَمَّدٍ ع وَ قَدْ بَقِيَ عَلَيَّ لَيْلٌ حِرْصاً أَنْ أَنْظُرَ إِلَى الْخَيْطِ وَ تَحْرِيكِهِ فَبَيْنَمَا أَنَا عَلَى دَابَّتِي إِذْ خَرَجَ الْإِمَامُ ع فَقُمْتُ وَ سَلَّمْتُ عَلَيْهِ فَرَدَّ عَلَيَّ السَّلَامَ وَ قَالَ مَا غَدَا بِكَ فَلَمْ تَكُنْ تَأْتِينَا فِي هَذَا الْوَقْتِ فَقُلْتُ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ سَمِعْتُ أَبَاكَ ص يَقُولُ بِالْأَمْسِ خُذِ الْخَيْطَ وَ سِرْ إِلَى مَسْجِدِ رَسُولِ اللَّهِ ص فَحَرِّكْهُ تَحْرِيكاً لَيِّناً وَ لَا تُحَرِّكْهُ تَحْرِيكاً شَدِيداً فَتُهْلِكَ النَّاسَ كُلَّهُمْ فَقَالَ يَا جَابِرُ لَوْ لَا الْوَقْتُ الْمَعْلُومُ وَ الْأَجَلُ الْمَحْتُومُ وَ الْقَدَرُ الْمَقْدُورُ لَخَسَفْتُ وَ اللَّهِ بِهَذَا الْخَلْقِ الْمَنْكُوسِ فِي طَرْفَةِ عَيْنٍ لَا بَلْ فِي لَحْظَةٍ لَا بَلْ فِي لَمْحَةٍ وَ لَكِنَّنَّا عِبادٌ مُكْرَمُونَ لا يَسْبِقُونَهُ بِالْقَوْلِ وَ هُمْ بِأَمْرِهِ يَعْمَلُونَ‏ قَالَ قُلْتُ لَهُ يَا سَيِّدِي وَ لِمَ تَفْعَلُ هَذَا بِهِمْ قَالَ مَا حَضَرْتَ أَبِي بِالْأَمْسِ وَ الشِّيعَةُ يَشْكُونَ إِلَيْهِ مَا يَلْقَوْنَ مِنَ النَّاصِبِيَّةِ الْمَلاعِينِ وَ الْقَدَرِيَّةِ الْمُقَصِّرِينَ فَقُلْتُ بَلَى يَا سَيِّدِي قَالَ فَإِنِّي أُرْعِبُهُمْ وَ كُنْتُ أُحِبُّ أَنْ يَهْلِكَ طَائِفَةٌ مِنْهُمْ وَ يُطَهِّرَ اللَّهُ مِنْهُمُ الْبِلَادَ وَ يُرِيحَ الْعِبَادَ قُلْتُ يَا سَيِّدِي فَكَيْفَ تُرْعِبُهُمْ وَ هُمْ أَكْثَرُ مِنْ أَنْ يُحْصَوْا قَالَ امْضِ بِنَا إِلَى الْمَسْجِدِ لِأُرِيَكَ قُدْرَةَ اللَّهِ تَعَالَى.[1]

 ادامه حدیث معرفة الامام بالنورانیة، حضرت آیت الله هاشمی علیا میفرمایند: ایشان فرمود حدثنی والدی کتاب المذکور، این یک کتاب قدیمی بوده، همه این کتاب‌ها که به اهل حدیث نرسیده، خود این کتاب بحار را هم علامه صد نفر از شاگردان خود را به شهرستان‌ها و ممالاک دیگر که کتاب‌های اسلامی موجود بوده فرستاده، تا همه را جمع آوری کردند، خیلی از کتاب‌ها را آتش زدند و از بین بردند، کتاب‌ها به دست ما نرسید، ایشان نقل می‌کند که حدثنی فلان تا می‌رسد به جابربن یزید جعفی لَمَّا أَفْضَتِ الْخِلَافَةُ إِلَى بَنِي أُمَيَّةَ تفویض شد خلافت به بنی امیه، وقتی که بنی امیه به قدرت رسیدند و خواستند امت را رهبری کنند این‌ها شروع کردند به خونریزی وَ لَعَنُوا فِيهَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ ع عَلَى‏ الْمَنَابِرِ، شروع کردند به لعن امیرالمومنین بر منبرها أَلْفَ‏ شَهْرٍ هزار ماه، عجیب است که اصحاب پیامبر و آن مومنینی که در صدر اسلام بودند و در آنجا حضور داشتند همه سکوت کرده بودند که امیرالمومنین(علیه السلام) را این‌ها به مدت هزار ماه صب می‌کردند آن هم بر منابر، وَ تَبَرَّءُوا مِنْهُ تبری جستند از امیرالمومنین(علیه السلام) وَ اغْتَالُوا الشِّيعَةَ دنبال شیعیان می‌گشتند، مخفیانه آن‌ها را پیدا می‌کردند و می‌گرفتند و به دستگاه می‌دادند و آن‌ها را از بین می‌بردند، وَ اغْتَالُوا الشِّيعَةَ فِي كُلِّ بَلْدَةٍ هر کسی ولایت امیرالمومنین(علیه السلام) را داشت او را مخفیانه می‌گرفتند و منتقل می‌کردند، وَ اسْتَأْصَلُوا بُنْيَانَهُمْ مِنَ الدُّنْيَا لِحُطَامِ دُنْيَاهُمْ مومنین را برای رسیدن به دنیا و مقامات دنیا بیچاره کرده بودند، فَخَوَّفُوا النَّاسَ فِي الْبُلْدَانِ وحشتی در شهرها نسبت به شیعیان ایجاد کرده بودند، شیعیان مخفی شده بودند و هر کسی را بیرون می‌آوردند و انتقام می‌گرفتند، وَ كُلُّ مَنْ لَمْ يَلْعَنْ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ ع هر کس که حضرت را لعن نمی‌کرد، وَ لَمْ يَتَبَرَّأْ مِنْهُ تبری از حضرت نمی‌جست، قَتَلُوهُ كَائِناً مَنْ كَانَ هرکسی که بود، عالم بود، غیر عالم بود، پیر بود، جوان بود، زن بود، مرد بود، هر کس از امیرالمومنین تبری نمی‌جست و لعن نمی‌کرد او را می‌کشتند، قَالَ جَابِرُ بْنُ يَزِيدَ الْجُعْفِيُّ جابر می‌گوید فَشَكَوْتُ مِنْ بَنِي أُمَيَّةَ وَ أَشْيَاعِهِمْ إِلَى الْإِمَامِ الْمُبِينِ من شکایت کردم از بنی امیه و اطرافیان آن‌ها بسوی امام مبین أَطْهَرِ الطَّاهِرِينَ زَيْنِ الْعِبَادِ وَ سَيِّدِ الزُّهَّادِ وَ خَلِيفَةِ اللَّهِ عَلَى الْعِبَادِ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِمَا می‌گوید نزد اما زین العابدین امام سجاد شکایت بردم و به حضرت گفتم فَقُلْتُ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ قَدْ قَتَلُونَا ما شیعیان را کشتند، تَحْتَ كُلِّ حَجَرٍ وَ مَدَرٍ تحت هر سنگ و کلوخی، یعنی هر جا شیعه مخفی بود در این مملکت اسلامی آن روز، هر جا مخفی شده بودند آن‌ها را از مخفیگاه بیرون می‌آوردند و می‌کشتند، وَ اسْتَأْصَلُوا شَأْفَتَنَا این یک مرضی است که در پا است و خوب هم نمی‌شود جز اینکه بر آن داغ بگذارند، یعنی این طور شیعیان را ستاصل کرده بودند، وَ أَعْلَنُوا لَعْنَ مَوْلَانَا أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِ عَلَى الْمَنَابِرِ وَ الْمَنَارَاتِ لعن می‌کردند امیرالمومنین(علیه السلام) را بر منبرها و منارات، وَ الْأَسْوَاقِ وَ الطُّرُقَاتِ لعن یک امر عادی شده بود، وَ تَبَرَّءُوا مِنْهُ از امیرالمومنین(علیه السلام) تبری می‌جستند، حَتَّى إِنَّهُمْ لَيَجْتَمِعُونَ فِي مَسْجِدِ رَسُولِ اللَّهِ ص حتی در مسجد پیامبر جمع می‌شدند فَيَلْعَنُونَ عَلِيّاً ع عَلَانِيَةً آشکارا امیرالمومنین(علیه السلام) را لعن می‌کردند، لَا يُنْكِرُ ذَلِكَ أَحَدٌ وَ لَا يَنْهَرُ احدی قدرت نداشت که بگوید چرا لعن می‌کنید، و نهی کند آن را، فَإِنْ أَنْكَرَ ذَلِكَ اگر هم کسی انکار می‌کرد از شیعیان أَحَدٌ مِنَّا حَمَلُوا عَلَيْهِ بِأَجْمَعِهِمْ همه جمع می‌شدند و به او حمله می‌کردند وَ قَالُوا هَذَا رَافِضِيٌّ أَبُو تُرَابِيٌّ وَ أَخَذُوهُ إِلَى سُلْطَانِهِمْ او را می‌گرفتند و تحویل حکومت می‌دادند، وَ قَالُوا هَذَا ذَكَرَ أَبَا تُرَابٍ یعنی در آن زمان کسی اجازه نداشت یاد امیرالمومنین(علیه السلام) هم بکند، ضعف اسلام بعد از پیامبر به کجا رسید، الآن یک چیزی به دست ما می‌رسد اما قدر نمی‌دانیم، چه حالی داشتند شیعیان بعد از پیامبراکرم، که این طور قلع و قم می‌کردند آن‌ها را که به قول روایت این‌ها هر سنگ و کلوخی پیدا می‌کردند پشت آن مخفی می‌شدند، بِخَيْرٍ فَضَرَبُوهُ ثُمَّ حَبَسُوهُ ثُمَّ بَعْدَ ذَلِكَ قَتَلُوهُ این بلا را به سر او می‌آوردند، راوی می‌گوید من این شکایت را بردم خدمت امام سجاد که وضع ما این چنین است، فَلَمَّا سَمِعَ الْإِمَامُ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِ ذَلِكَ مِنِّي نَظَرَ إِلَى السَّمَاءِ امام وقتی این را از من شنید نظر به آسمان کرد فرمود فَقَالَ سُبْحَانَكَ اللَّهُمَّ خدایا تو منزهی، سَيِّدِي مَا أَحْلَمَكَ چقدر تو حلیمی، این ما برای تعجب است، مَا أَحْلَمَكَ چقدر حلیمی هستی، وَ أَعْظَمَ شَأْنَكَ فِي حِلْمِكَ چقدر شأن تو در حلم تو بزرگ است، خدا واقعاً خیلی حلیم است، چهار صد سال گفت انا ربکم الاعلا تازه موسی را که فرستاد به او فرمود با او با نرمی سخن بگو شاید برگردد، خدا خیلی حلیم است، اسرائیل بیش از هفتاد سال است دارد می‌کوبد و می‌کشد این هم خیانت می‌کند خدا می‌تواند کاری کند اما نمی‌کند چون حلیم است، برای اینکه این دنیا در مقابل خدا چیزی نیست، یک دقیقه است در مقابل قیامت و آخرت ابدی، وقتی می‌میرید و زنده می‌شوید از شما سؤال می‌کنند چقدر در این دنیا بودید، می‌گویند یک روز یا نصف یک روز، راوی می‌گوید فَلَمَّا سَمِعَ الْإِمَامُ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِ ذَلِكَ مِنِّي نَظَرَ إِلَى السَّمَاءِ فَقَالَ سُبْحَانَكَ اللَّهُمَّ سَيِّدِي مَا أَحْلَمَكَ وَ أَعْظَمَ شَأْنَكَ فِي حِلْمِكَ وَ أَعْلَى سُلْطَانَكَ چقدر سلطنت تو بزرگ است يَا رَبِّ قَدْ أَمْهَلْتَ عِبَادَكَ فِي بِلَادِكَ مهلت دادی بندگان خود را در بلادت حَتَّى ظَنُّوا یعنی اینقدر به این‌ها مهلت دادی که حَتَّى ظَنُّوا أَنَّكَ أَمْهَلْتَهُمْ أَبَداً مثل آدم فاسق و کافر خدا به این‌ها مهلت داده وَ هَذَا كُلُّهُ بِعَيْنِكَ امام در عین حال که به خدا شکایت می‌کند اما خدا را به عظمت و حلم یاد می‌کند، لَا يُغَالَبُ قَضَاؤُكَ قضاء و مقدر تو مغلوب واقع نمی‌شود هر چه قضاء و قدر تو است واقع می‌شود، وَ لَا يُرَدُّ الْمَحْتُومُ مِنْ تَدْبِيرِكَ تدبیر حتمی تو رد نمی‌شود، كَيْفَ شِئْتَ هر طور می‌خواهی انجام می‌دهی وَ أَنَّى شِئْتَ و هر جا می‌خواهد انجام می‌دهد وَ أَنْتَ أَعْلَمُ بِهِ مِنَّا نفرمود این کار را نکن بلکه فرمود وَ أَنْتَ أَعْلَمُ بِهِ مِنَّا این را فرمود، کارهای ائمه با اذن الهی است، اراده الهی است، قَالَ ثُمَّ دَعَا صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِ وَ آلِهِ ابْنَهُ مُحَمَّداً ع امام باقر را خواست فَقَالَ يَا بُنَيَّ قَالَ لَبَّيْكَ يَا سَيِّدِي قَالَ إِذَا كَانَ غَداً فَاغْدُ إِلَى مَسْجِدِ رَسُولِ اللَّهِ ص فردا صبح بیا مسجد رسول  خدا(صلی الله علیه و آله) وَ خُذْ مَعَكَ با دست خودت بگیر الْخَيْطَ الَّذِي أُنْزِلَ مَعَ جَبْرَئِيلَ عَلَى جَدِّنَا ص آن نخی که جبرئیل آورد و به پیامبراکرم به جد ما داد آن را بگیر در مسجد پیامبرکرم فَحَرِّكْهُ  نخ را حرکت بده اما تَحْرِيكاً لَيِّناً یک حرکتی که خیلی نرم باشد، وَ لَا تُحَرِّكْهُ شَدِيداً مبادا حرکت سریع و شدید بدهی، اللَّهَ اللَّهَ فَيَهْلِكُ النَّاسُ كُلُّهُمْ اگر حرکت شدید بدهی تمام مردم هلاک خواهند شد، پس آرام حرکت بده، قَالَ جَابِرٌ فَبَقِيتُ مُتَفَكِّراً مُتَعَجِّباً من در فکر بودم و تعجب کردم که حضرت این نخ را در مسجد حرکت دهد، آرام حرکت بده، شدید حرکت نده، نکند که مردم هلاک شوند، فَمَا أَدْرِي مَا أَقُولُ لِمَوْلَايَ ع می‌گوید دیگر نفهمیدم که چه چیزی بگویم، فَغَدَوْتُ إِلَى مُحَمَّدٍ ع وَ قَدْ بَقِيَ عَلَيَّ لَيْلٌ حِرْصاً أَنْ أَنْظُرَ إِلَى الْخَيْطِ وَ تَحْرِيكِهِ من صبح کردم بسوی حضرت امام باقر(علیه السلام) اما شب برای من باقی بود و شب ناراحت بودم و حرص داشتم که نظر کنم به آن نخ و حرکت آن نخ، یعنی سر آن نخ چیست، حرکت آن چیست و آثار این حرکت چیست؟ فَبَيْنَمَا أَنَا عَلَى دَابَّتِي من بر حیوان خود سوار شدم إِذْ خَرَجَ الْإِمَامُ ع امام هم خارج شد فَقُمْتُ وَ سَلَّمْتُ عَلَيْهِ ایستادم و به امام(علیه السلام) سلام کردم فَرَدَّ عَلَيَّ السَّلَامَ امام باقر(علیه السلام) هم به من سلام کرد وَ قَالَ مَا غَدَا بِكَ چه شد که صبح اینجا آمدی فَلَمْ تَكُنْ تَأْتِينَا فِي هَذَا الْوَقْتِ هیچگاه صبح به این زودی پیش ما نمی‌آمدی، چه شد که اینجا آمدی؟ فَقُلْتُ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ سَمِعْتُ أَبَاكَ ص يَقُولُ بِالْأَمْسِ دیروز پدر شما فرمود خُذِ الْخَيْطَ وَ سِرْ إِلَى مَسْجِدِ رَسُولِ اللَّهِ ص به شما امر کردند که نخ را بگیرید و بروید مسجد پیامبراکرم فَحَرِّكْهُ تَحْرِيكاً لَيِّناً وَ لَا تُحَرِّكْهُ ین را امام به شما فرمود تَحْرِيكاً شَدِيداً فَتُهْلِكَ النَّاسَ كُلَّهُمْ بعد هم فرمود شدید حرکت نده که همه مردم هلاک می‌شوند، فَقَالَ يَا جَابِرُ امام باقر(علیه السلام) به جابر فرمود لَوْ لَا الْوَقْتُ الْمَعْلُومُ اگر آن وقت معلوم نبود وَ الْأَجَلُ الْمَحْتُومُ آن اجل حتمی و قضاء الهی، وَ الْقَدَرُ الْمَقْدُورُ آن قدری که خدا مقدر فرموده، اگر این نبود لَخَسَفْتُ وَ اللَّهِ بِهَذَا الْخَلْقِ تمام این خلق را از بین می‌بردم، خسف یعنی زلزله‌ای می‌آمد و همه را از بین می‌برد، لَخَسَفْتُ وَ اللَّهِ بِهَذَا الْخَلْقِ الْمَنْكُوسِ فِي طَرْفَةِ عَيْنٍ در یک چشم برهم زدن، لَا بَلْ فِي لَحْظَةٍ  نه در یک چشم برهم زدن بلکه در یک لحظه، طرفة عین بیش از یک لحظه است، چون هر زمان که حرکت می‌کند خود یک لحظه است، لَا بَلْ فِي لَمْحَةٍ بلکه کمتر از لحظه، اما خدا آن طور خواست که ادامه پیدا کند، وَ لَكِنَّنَّا عِبادٌ مُكْرَمُونَ ما عباد مکرمون هستیم، گرامی هستیم لا يَسْبِقُونَهُ بِالْقَوْلِ از خدا جلو نمی‌زنیم، وَ هُمْ بِأَمْرِهِ يَعْمَلُونَ یعنی عباد مکرم که ما از آن‌ها هستیم، به امر خدا انجام می‌دهند، قَالَ قُلْتُ لَهُ يَا سَيِّدِي وَ لِمَ تَفْعَلُ هَذَا بِهِمْ به حضرت گفتم پس برای چه این کار را انجام می‌دهید؟ شر این مردم را که هزار سال امیرالمومنین را لعن کردند و شیعیان را آزاد دادند کم نمی‌کنید، حضرت فرمودند قَالَ مَا حَضَرْتَ أَبِي بِالْأَمْسِ وَ الشِّيعَةُ يَشْكُونَ إِلَيْهِ مَا يَلْقَوْنَ مِنَ النَّاصِبِيَّةِ الْمَلاعِينِ وَ الْقَدَرِيَّةِ الْمُقَصِّرِينَ دیروز حاضر نبودی و شیعیان شکایت می‌کردند از آن چیزی که برآن‌ها است از ناصبی‌ها و قدریه و این‌ها، فَقُلْتُ بَلَى يَا سَيِّدِي قَالَ فَإِنِّي أُرْعِبُهُمْ من یک ترسی به این‌ها می‌دهم، وَ كُنْتُ أُحِبُّ أَنْ يَهْلِكَ طَائِفَةٌ مِنْهُمْ دوست دارم یک عده‌ای هلاک شوند، چون اگر همه بخواهند هلاک شوند نظام برچیده می‌شود وَ يُطَهِّرَ اللَّهُ مِنْهُمُ الْبِلَادَ خداوند از عده‌ای از بلاد بلا را بردارد وَ يُرِيحَ الْعِبَادَ و بندگان خوب خدا از شر آن‌ها راحت شوند، قُلْتُ يَا سَيِّدِي فَكَيْفَ تُرْعِبُهُمْ چگونه آن‌ها را می‌ترسانی وَ هُمْ أَكْثَرُ مِنْ أَنْ يُحْصَوْا در حالیکه این‌ها احصاء نمی‌شوند و اینقدر زیاد هستند، عده کمی نیستند قَالَ امْضِ بِنَا إِلَى الْمَسْجِدِ بیا به مسجد برویم لِأُرِيَكَ قُدْرَةَ اللَّهِ تَعَالَى تا قدرت خدا را به تو نشان دهم.    

[1]. بحار الأنوار (ط – بيروت)، ج‏26، ص8، باب 14 نادر في معرفتهم صلوات الله عليهم بالنورانية و فيه ذكر جمل من فضائلهم ع