در روایتی از وجود مبارک امام حسن عسکری علیه السلام این دو عبارت نقل شده است که «إِنَ‏ لِلسَّخَاءِ مِقْدَاراً فَإِنْ زَادَ عَلَيْهِ فَهُوَ سَرَفٌ … وَ لِلِاقْتِصَادِ مِقْدَاراً فَإِنْ زَادَ عَلَيْهِ فَهُوَ بُخْلٌ …» یعنی سخاوت ورزیدن هم حدی دارد که اگر از آن تجاوز شود، دیگر سخاوت نیست بلکه اسراف است و از آن طرف، صرفه جویی هم حدی دارد که اگر مورد توجه قرار نگیرد، تبدیل می شود به بخل!
تمام آنچه که ما در وجود خود داریم از گوش و چشم و اعضاء دیگر، برای بهره‌گیری ما و لذت بردن ما از نعمت‌های الهی است اما التذاذ از زندگی و بهره گیری از نعمات در راه رسیدن به سعادت، منوط به آن است که همه امور زندگی ما دارای اعتدال باشد. تمام انسان‌هایی که بدبخت شدند برای این بود که یا در جانب افراط و یا در جانب تفریط افتادند. خداوند به آن‌ها نعمتهای فراوان داد اما بی‌جا و بی‌اندازه آن نعمت‌ها را مصرف کرده و آنها را از دست دادند. یک نمونه آنها آن کسی است که در طول عمر، دائما برای رسیدن به موقعیت و درآمد بهتر کار کرده است و لحظه ای دست از ادامه دادن نکشیده است. این عمل افراطی یعنی بهره نبردن از نعمت عمر، یعنی بهره نبردن از نعمت‌هایی که خدای متعال برای ما حلال نموده است! کسی موافق تنبلی و بی کاری نیست بلکه سخن درباب اعتدال در کار کردن است.

آدرس کانال ایتا

https://eitaa.com/ayatolahhashemiolya

آدرس کانل تلگرام

https://t.me/hozehghaem_ir