حضرت آیت الله هاشمی علیا در عظمت شناخت خدا فرمود:

روایت از امام صادق(علیه السلام) عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: لَوْ يَعْلَمُ‏ النَّاسُ‏ مَا فِي‏ فَضْلِ‏ مَعْرِفَةِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مَا مَدُّوا أَعْيُنَهُمْ إِلَى مَا مَتَّعَ اللَّهُ بِهِ الْأَعْدَاءَ مِنْ زَهْرَةِ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَ نَعِيمِهَا وَ كَانَتْ دُنْيَاهُمْ أَقَلَّ عِنْدَهُمْ مِمَّا يَطَئُونَهُ بِأَرْجُلِهِمْ وَ لَنُعِّمُوا بِمَعْرِفَةِ اللَّهِ جَلَّ وَ عَزَّ وَ تَلَذَّذُوا بِهَا تَلَذُّذَ مَنْ لَمْ يَزَلْ فِي رَوْضَاتِ الْجِنَانِ مَعَ أَوْلِيَاءِ اللَّهِ إِنَّ مَعْرِفَةَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ آنِسٌ مِنْ كُلِّ وَحْشَةٍ وَ صَاحِبٌ مِنْ كُلِّ وَحْدَةٍ وَ نُورٌ مِنْ كُلِّ ظُلْمَةٍ وَ قُوَّةٌ مِنْ كُلِّ ضَعْفٍ وَ شِفَاءٌ مِنْ كُلِّ سُقْم‏ ثُمَّ قَالَ ع وَ قَدْ كَانَ قَبْلَكُمْ قَوْمٌ يُقْتَلُونَ وَ يُحْرَقُونَ وَ يُنْشَرُونَ بِالْمَنَاشِيرِ وَ تَضِيقُ عَلَيْهِمُ الْأَرْضُ بِرُحْبِهَا فَمَا يَرُدُّهُمْ عَمَّا هُمْ عَلَيْهِ‏ شَيْ‏ءٌ مِمَّا هُمْ فِيهِ مِنْ غَيْرِ تِرَةٍ وَتَرُوا مَنْ فَعَلَ ذَلِكَ بِهِمْ وَ لَا أَذًى بَلْ‏ ما نَقَمُوا مِنْهُمْ إِلَّا أَنْ يُؤْمِنُوا بِاللَّهِ الْعَزِيزِ الْحَمِيدِ فَاسْأَلُوا رَبَّكُمْ دَرَجَاتِهِمْ وَ اصْبِرُوا عَلَى نَوَائِبِ دَهْرِكُمْ تُدْرِكُوا سَعْيَهُمْ.[1] اگر می‌دانستند مردم که در فضل معرفة الهی چه چیزی وجود دارد؟ مَا مَدُّوا أَعْيُنَهُمْ یعنی به نعمت دنیا و آنچه که خدا از دنیا به دشمنان داد اصلاً چشم نمی‌دوختند، اینکه خانه چنین، زندگی چنین، طلا و جواهر چنین، به این‌ها نگاه نمی‌کردند، وَ كَانَتْ دُنْيَاهُمْ أَقَلَّ عِنْدَهُمْ دنیای داران و اعداء اقل است نزد این‌ها مِمَّا يَطَئُونَهُ بِأَرْجُلِهِمْ مثل پوست پیازی که زیر پا می‌اندازند، یعنی دنیا با این زرق و برقی که دارد برای کسانی که لذت معرفة خدا را چشیدند مثل پوست خیار یا پوست پیازی است که روی آن پا می‌گذارند، اینقدر بی‌ارزش است، وَ لَنُعِّمُوا بِمَعْرِفَةِ اللَّهِ جَلَّ وَ عَزَّ و متنعم می‌شوند به معرفة الله وَ تَلَذَّذُوا بِهَا لذت می‌برند به معرفة الله، چطور لذتی؟ تَلَذُّذَ مَنْ لَمْ يَزَلْ لذت کسی که دائماً فِي رَوْضَاتِ الْجِنَانِ مثل اینکه در باغ‌های بهشت است، در همین دنیا هم، در دنیا با معرفة حق لذت‌هایی می‌برند که مثل اینکه الآن در باغ بهشت هستند، مَعَ أَوْلِيَاءِ اللَّهِ آن هم باغ بهشتی که با اولیاء الهی باشد، چون اگر با اولیاء الهی نباشند ارزش ندارد، باغ بهشتی که همراه با اولیاء، صلحاء، شهدا، ملائکه، انبیاء، رسل.

امیرالمومنین(علیه السلام) فرمود عَجِبْتُ‏ لِمَنْ‏ عَرَفَ‏ رَبَّهُ كَيْفَ لَا يَسْعَى لِدَارِ الْبَقَاءِ.[2] من عجب دارم از کسی که خدای خود را می‌شناسد، معرفة نسبت به خدا دارد، كَيْفَ لَا يَسْعَى لِدَارِ الْبَقَاءِ چرا سعی نمی‌کند برای عالم بقاء، یعنی کسی که سعی برای عالم بقاء ندارد معرفة به خدا ندارد، نه معرفة خدا را دارد نه معرفة نفس را، معرفة خدا را ندارد چون معرفة نفس ندارد، نه خدا را شناخته نه خود را شناخته، دیگر برای آخرت برای چه کار کند، آن کسی که می‌آید در وادی آخرت کار می‌کند، جهاد در امر آخرت می‌کند، سعی و کوشش برای آخرت می‌کند اول خود را شناخته، وقتی که خود را شناخت معرفة حق را پیدا می‌کند، لذا امام فرمود عَجِبْتُ‏ لِمَنْ‏ عَرَفَ‏ رَبَّهُ یعنی نمی‌شود عَجِبْتُ‏ لِمَنْ‏ عَرَفَ‏ رَبَّهُ كَيْفَ لَا يَسْعَى لِدَارِ الْبَقَاءِ پس معلوم است نشناخته، اگر رب را بشناسد سعی می‌کند.

روایت پیامبراکرم وَ لَوْ عَرَفْتُمُ‏ اللَّهَ‏ حَقَ‏ مَعْرِفَتِهِ‏ لَزَالَتِ الْجِبَالُ بِدُعَائِكُم.[3] اگر خدا را بشناسید لَزَالَتِ الْجِبَالُ بِدُعَائِكُم اگر معرفة خدا را داشته باشید، و اگر خداشناس به معنای واقعی باشد، حق معرفة باشد، وَ لَوْ عَرَفْتُمُ‏ اللَّهَ‏ حَقَ‏ مَعْرِفَتِهِ اینجا روی دریا راه می‌روید و به دعای شما جبال حرکت می‌کنند، اینقدر اثر دارد، مومن با اراده الهی کار می‌کند.

[1]. الكافي (ط – الإسلامية)، ج‏8، ص247، حديث القباب

[2]. عيون الحكم و المواعظ (لليثي)، ص329، الفصل الثاني بلفظ عجبت

[3]. مستدرك الوسائل و مستنبط المسائل، ج‏17، ص301، باب8، باب وجوب العمل بأحاديث النبي و الأئمة ص المنقولة في الكتب المعتمدة و روايتها و صحتها و ثبوتها

برای مشاهده کلیپ به لینک زیر مراجعه فرمایید

https://www.instagram.com/tv/CNXHzs6Hkx3/?igshid=5j27cqgvseyd