خداوند در قرآن می فرماید: وَ قَليلٌ مِنْ عِبادِيَ الشَّكُور.[1] قلیلی از عباد من شکور هستند، یکی از اسماء الهی شکور است، آدم شکور صفت الهی را دارد، خدا شکور است نه شاکر، فرق شکور و شاکر چیست؟ کثیرالشکر، شاکر فقط شکر او در نعمت‌ها است، خدا نعمت می‌دهد شکر می‌کنند، اما شکور، خدا بدهد و ندهد او شاکر است،  شاکر در نعمت شاکر است، شکور مطلقا شاکر است، یعنی مریض باشد شاکر است سالم باشد شاکر است، فقیر باشد شاکر است، غنی هم باشد شاکر است، ببینید فرق این است، شکور یعنی دائم الشکر، مطلقا شاکر است.

شکور در مورد خدا یعنی خدا از کوچک‌ترین اعمال ما هم تشکر می‌کند، شکر ما این است که وقتی چیزی داشته باشیم شکر می‌کنیم، خیلی از مردم اینگونه هستند، اگر داشته باشند شکر می‌کنند، اگر سالم باشند شکر می‌کنند، اما اگر بیمار باشد، نداشته باشد نق می‌زند، اما شکورآن کسی است که همه را از جانب خدا می‌داند همان حالی را که در نعمت‌ها دارد، همان حال را در فقر و مریضی و بیچارگی دارد، این شکور است، وَ قَليلٌ مِنْ عِبادِيَ الشَّكُور این طور مردم کم هستند، اما خدا شکور است یعنی چه؟ این طور نیست که هر کس زیاد داد، بلکه اگر یک نخود هم در راه خدا بدهید از شما تشکر می‌کند، یک ریال هم بدهید تشکر می‌کند، یک لاإله‌الاالله هم بگویید تشکر می‌کند، تا صبح هم نماز بخوانید تشکر می‌کند، همه عمر عبادت کنید تشکر می‌کند، یک لحظه هم توجه به خدا کنید تشکر می‌کند، شکور است، قدردان است، خدا قدردان مطلق است، اگر یک قدم بسوی خدا بردارید خدا تشکر می‌کند، لذا اگر انسان یک حسنه قبول نزد خدا داشته باشد بهشتی است، روی این جهت است، چون خدا شکور است، یک حسنه انسان اگر تا عرش الهی بالا برود برنگردد، اعمال زشت انسان باعث نشود که ملائکه آن را برگردانند، یک حسنه این چنینی یجب علیه الجنة، چرا؟ چون خدا شکور است و شکور بودند خدا هم این است که جزای این را بدهد، جزاء هم جز در بهشت وجود پیدا نمی‌کند، اگر 300 سال هم در جهنم باشد باید او را بیرون بیاورد و ببرد بهشت تا جزای آن حسنه را به او بدهد، این می‌شود شکور.

[1]. سوره سباء، آیه 13