بسم الله الرحمن الرحیم

عن الصادق(علیه السلام) إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى يَعْلَمُ‏ مَا يُرِيدُ الْعَبْدُ إِذَا دَعَاهُ وَ لَكِنَّهُ يُحِبُّ أَنْ تُبَثَّ إِلَيْهِ الْحَوَائِجُ فَإِذَا دَعَوْتَ فَسَمِّ حَاجَتَكَ.[1]

خداوند فرمود می‌دانم که شما چه چیزی می‌خواهید، خدا که می‌داند، ما زبان هم باز نکنیم خدا می‌داند که خواست ما چیست، يَعْلَمُ‏ مَا يُرِيدُ الْعَبْدُ إِذَا دَعَاهُ وَ لَكِنَّهُ يُحِبُّ أَنْ تُبَثَّ إِلَيْهِ الْحَوَائِجُ لکن خدا دوست دارد که بنده حوائج خود را بیاورد در خانه خدا، گرفتاری خود را به خدا بگوید، خدا می‌داند، مثل پدری که می‌داند بچه چه چیزی نیاز دارد اما دوست دارد بچه التماس کند، دوست دارد که او التماس کند، خدا دوست دارد که بنده بفهمد که بنده است، نیازمند به او است، بندگی کند، غرور و تکبر نداشته باشد، خود را مستغنی از خدا نداند، خدا می‌تواند همین طوری هم به او بدهد، اما خداوند دوست دارد که بنده از او بخواهد، هر چه انسان بتواند در مقابل خداوند اظهار فقر و نیاز و گدایی و ذلت و خواری و کوچکی احتایج کند خدا بیشتر دوست دارد و عنایت خدا به انسان بیشتر است، بنابراین در تمام شئون زندگی انسان دعا موثر خواهد بود، گویی خدا این طور مقدر کرده است که اگر این بیمار دعا کند او را شفا دهد، اگر دعا نکرد شفا پیدا نکند، قضاء الهی اینگونه است، قضاء الهی و دعا این دو همواره با هم یتعالجان، و الحکم لما غلب، یا لمن غلب، دعا و قضاء، اگر دعا بیشتر بود جلوی قضاء را می‌گیرد، دعا کم بود قضاء می‌آید.

[1]. الكافي (ط – الإسلامية)، ج‏2، ص476، باب تسمية الحاجة في الدعاء

برای مشاهده کلیپ به لینک زیر مراجعه فرمایید

https://www.instagram.com/tv/COa1Ib4n7c2/?igshid=hnjlgslg5mtd