آيت الله هاشمي عليا (دام ظله):
در مظلومیت امام مجتبی عليه السلام همین بس که اصحاب ایشان حضرت را رها کردند و به معاویه اعلام کردند که اگر اجازه بدهی حسن ابن علي را دست بسته تحویل تو می‌دهیم؛ بعد هم می‌آمدند و به حضرت توهین می‌کردند که یا مذل المؤمنين! تو مؤمنين را ذلیل کردی! آن‌ها امام را رها کردند آن وقت این تعبیر را برای امام استفاده می‌کردند.
آن قدر امام را رها كردند كه نه مكتبي داشت و نه منبري؛ از امامي كه مخزن اسرار و علوم و معارف است، بهر ه نبردند. اين مظلوميت امام معصوم است كه شناخته نشود و اگر بعد از صلح، به دستور معاويه به منبر مي رود، از او بخواهند درباره “رطب” سخن بگويد!
به جهت همين اهمال امت، رواياتي كه از حضرت داريم بسيار كم و انگشت شمار است.
در روايتي از امام مجتبی عليه السلام در باب شكر گزاري آمده است:
الْخَيْرُ الَّذِي لَا شَرَّ فِيهِ الشُّكْرُ مَعَ النِّعْمَةِ وَ الصَّبْرُ عَلَى النَّازِلَةِ؛
یک وقت یک خیری است که در آن شر هم هست، کارهایی هست که هم خيري در آن است و هم شري، اما خیری که هیچ شری در آن نیست کدام است؟ حضرت مي فرمايد آن خير، سپاسگزاري خدا و صبر بر بلاهاست؛ این دو خيري است که در آن شر وجود ندارد.
در همين باب حضرت به كسي كه از كسالتي خلاصي يافته بود فرمود: إِنَّ اللَّهَ قَدْ ذَكَرَكَ فَاذْكُرْهُ وَ أَقَالَكَ فَاشْكُرْهُ؛ خدا تو را یاد کرد كه بهبود يافتي؛ پس تو هم خدا را یاد کن. خدا برای تو اقاله کرده، یعنی تو را بخشیده، این مرض باعث بخشش خدا است، خدا اقاله کرد، تو هم خدا را شکر کن.

منبع روايات: تحف العقول

https://www.instagram.com/p/CONc-WMHRaM/?igshid=1fycdnb64dhbf